Aho bidezko antikoagulatzaile zuzenen maneiua fibrilazio aurikular ez-balbularra eta giltzurrun gutxiegitasun kronikoa duten pazienteengan

Abstract

[EUS] Sarrera: Giltzurrun gutxiegitasun kronikoa (GGK) duten pazienteengan fibrilazio aurikular ez-balbularraren (FAEB) prebalentzia oso esanguratsua da. FAEBean aho bidezko antikoagulatzaile zuzenek (AAKZ) tronboenbolismoaren prebentzioaren panorama aldatu dute. Hala ere, entsegu klinikoetan GGKa fase aurreratuetan duten pazienteak baztertu zirenez paziente hauetan AAKZen maneiua zalantzan dago.

Helburua: Lanaren helburu nagusia FAEBean tronboenbolismoaren prebentziorako AAKZen terapiaren maneiua GGKa pairatzen duten pazienteetan aztertzea da. Material eta metodoak: Berrikuspen bibliografikoa egiteko PubMed, Ovid eta Euskal Herriko Unibertsitateko (EHU) liburutegiaren datu baseetan eta Uptodate web orrialdean egin da bilaketa. MesH eta DeCS tesauroetan ikerketan aztergai izango diren deskriptoreen bilaketa egin da eta inklusio eta esklusio kriterioak zehaztu dira. Azkenik banan banan hautatu egin dira jorratuko diren baliabide bibliografikoak.

Emaitzak: Lehenengo estadioetako GGKa duten pazienteetan AAKZek warfarinarekin konparatuz arrisku-onura erlazio hobea dute. GGKa duten pazienteentzat AAKZen artean apixaban aukera egokiena da. Hala ere, GGKan KrA jaisten doan heinean antikoagulazioari buruzko ebidentzia eskasa da. Horregatik paziente hauetan antikoagulatzearen erabakia pazientearekin batera baloratu behar da. GGTeko pazienteetan praktika klinikoaren arabera apixaban edo warfarina (2.0tik-3.0ko INR-arekin) preskribitu daitezke. AAKZen dosifikazio egokia egiteko Cockcroft-Gault metodoa erabiliz KrAren kalkulua egin behar da. Bestetik, AAKZekin tratuta dauden eta GGK duten pazienteetan monitorizazioa urtean behin baino gehiagotan egin behar da.

Ondorioak: FAEB eta GGT duten pazienteetan aho bidezko antikoagulazioari buruzko zorizko entsegu kliniko sendoak behar dira. Horregatik, paziente hauetan aho bidezko antikoagulazioaren terapiaren aukeraketa banakakoa izan behar da eta pazientearen eta medikuaren arteko erabaki partekatuetan oinarritu egin behar da.