Sinkopearen arrisku eskalen berrikusketa eta Donostiako Ospitalean Barne Medikuntzako sinkopeagatik gauzatutako ingresuen azterketa

Abstract

[EU] SARRERA: Sinkopea ohiko koadro klinikoa da: garun hipoperfusioagatiko bat-bateko konorte eta muskulu tonuaren galera labur eta iragankorra, epe motzean eta ondorio neurologikorik gabe bakarrik berreskuratzen dena. Bere maneiua gidatzeko hainbat iragarpen klinikoko arau (RPC, Reglas de Predicción Clínica) garatu dira, koadro honekin erlazionatuta ager daitezkeen epe laburreko ondorioak aurreikusteko. RPC hauen helburua arriskuaren estratifikazio zehatza da, short-term outcome-ak iragartzeko eta osasun-baliabide mugatuen erabilera optimizatzeko.

HELBURUAK: Lan honetan bi helburu nagusi finkatu dira. Alde batetik, argitaratutako arrisku-eskalak eta iragarpen klinikoko arauak sistematikoki aztertzea. Bestalde, Barne Medikuntza zerbitzuan ingresatutako sinkopeen bilakaera ikertzea eta iragarpen klinikoko arauen erabilgarritasuna egiaztatzea Donostiako Unibertsitate Ospitalean (HUD, Hospital Universitario Donostia).

METODOLOGIA: Berrikuspen bibliografikoa gauzatzeko bilaketa epe mugarik gabe Dynamed, UpToDate, Pubmed eta Google Scholar datu baseetan egin zen. Barneratze- eta kanporatze- irizpideak ezarri ziren helburuetara egokitutako artikuluak lortzeko. Bestetik, 2019ko Barne Medikuntzako alta txostenetan oinarrituz HUDan izandako sinkopedun pazienteen atzera begirako berrikuspena egin zen. Sinkopearen definizioarekin bat egiten zuten 16 urtetik gorako gaixoak sartu ziren ikerketan eta presinkopeak baztertu ziren. Gaixoen ezaugarri orokorrak, arauen araberako 7 prediktore (elektrokardiograma, hematokritoa, bihotz gutxiegitasuna, disnea, aurrekari kardiobaskularrak, prodromoak eta presio arterial sistolikoa), sinkopeen kausa eta ≤30 egunetara izandako short-term outcome datuak jaso ziren.

EMAITZAK: Orotara 9 artikulu aukeratu eta 3 RPC aztertu ziren: SFSR, OESIL eta CSRS. Arauen sentsibilitatea eta espezifikotasuna artikuluaren arabera aldakorra zen, baina orokorrean aztertutako hiru erregelen erabilgarritasuna mugatua zela aurkitu da arriskuaren gehiegizko estimazioagatik. CSRS izan zen AUC altuena erakutsi zuena: 0.91 (%95eko KT: 0.88-0.93). Dena dela, eskala honen bariableak larrialdi zerbitzurako ez dira praktikoak. HUDan guztira 154 gaixo zeuden, baina irizpideak jarraituz 143 pazienteko lagina aztertu zen. SFSR eskalak %93.3ko sentsibilitatea eta %42.5eko espezifikotasuna izan zuen, %40ko eta %94ko VPPa eta VPNa hurrenez hurren eta DOR 10.3 izan zen. OESIL eskalak, aldiz, %100ko sentsibilitatea eta %37ko espezifikotasuna erakutsi zuen; %39.5eko VPPa eta %100ko VPNa, eta DOR 36.1 izan zen.

ONDORIOAK: Egun ez dago sinkopedun pazienteak sailkatzeko eskala fidagarririk. Arriskua estratifikatzeko arauak medikuen iritzi klinikoa gidatzeko baino ez dira erabili behar, baina ezin dute hau ordeztu. Praktika klinikoan orain arte ezarritako maneiuaren inguruko aginduak eta tratamenduen gidak jarraitzea gomendatzen da.

[EN] BACKGROUND: Syncope is a common clinical presentation. It is a brief and transient loss of muscle tone and sudden loss of consciousness due to cerebral hypoperfusion, which recovers spontaneously and without neurological sequels. To guide its management, several clinical prediction rules (RPC) have been developed to predict possible short-term outcomes related to this condition. The aim of these rules is accurate risk stratification to allow prevention of adverse short-term events and optimize the use of limited healthcare resources. OBJECTIVES: This study has two main objectives. On the one hand, to systematically analyze the published risk scales. On the other hand, to investigate the evolution of syncopes admitted to the Internal Medicine Department and to test the usefulness of the clinical prediction rules in the Donostia University Hospital (HUD, Hospital Universitario Donostia). METHODS: The search for the literature review was carried out in the Dynamed, UpToDate, Pubmed and Google Scholar databases. Inclusion and exclusion criteria were established to obtain articles suited to the objectives. In addition, a retrospective review was performed based on 2019 discharge reports from the Internal Medicine Department in patients with syncope in HUD. Patients older than 16 years who met the definition of syncope were included in the investigation; presyncopes were excluded. Data were collected as general patient characteristics, 7 predictors according to the rules (electrocardiogram, hematocrit, heart failure, dyspnea, cardiovascular history, prodrome, and systolic blood pressure), cause of syncope and short-term outcome data at ≤30 days. RESULTS: A total of 9 articles were selected and 3 RPC were analyzed: SFSR, OESIL and CSRS. The sensitivity and specificity of the rules varied according to the article, but in general it was seen that the usefulness of the three analyzed rules was limited by overestimation of the risk. The CSRS showed the highest AUC: 0.91 (95% KT: 0.88- 0.93). However, variables in this rule are not practical for the emergency department. There were a total of 154 patients in the HUD, but following the criteria, a sample of 143 patients was analyzed. The SFSR scale had a sensitivity of 93.3% and a specificity of 42.5%, with PPV and NPV of 40% and 94% respectively and DOR was 10.3. The OESIL scale, on the other hand, showed a sensitivity of 100% and a specificity of 37%; a PPV of 39.5% and a NPV of 100%, and DOR was 36.1. CONCLUSIONS: Currently there are no accurate scales to classify patients with syncope. Clinical prediction rules should be used only to guide the clinical opinion of the doctors, but in no case can they replace it. In clinical practice, it is recommended to follow the treatment guidelines on management established to date.