2030 Agendako helburuetatik lurra-ura hartzera

Abstract

The 2030 Agenda includes objectives in three dimensions (economic, social and environmental). To these three, we must add the territory where the action plans are implemented. Hence, as researchers working in hydrology we must generate knowledge towards the resilience of dynamic territories combining Water and Land. Thus, this article analyses the need to establish a basin-perspective in water management instead of the usual river-perspective, considering the basin as the basic bio-physical unit for territorial planning. Climate change mitigation and adaptation policies converge in the basin, facilitating the identification of synergies and trade-offs between both strategies. In fact, global mitigation policies focus, largely, on carbon sequestration through reforestation, neglecting its side-effects on adaptation. The hydrological functions of the territory affect the quantity, quality, location and timing of water, by accumulating, moving and transforming it. Therefore, accepting this water regulatory function would imply a change in the way of understanding the management of water resources and an improvement in the integration of hydrological services in the territorial planning. For this purpose, local knowledge and knowledge on trade-offs and synergies between different objectives are needed. In this era of uncertainties, we should focus our main research strategies towards minimization of uncertainties in order to properly manage them and make knowledge-informed decisions, thus, changing the management paradigm. We need, therefore, socio-political will to redirect territorial dynamics, incorporating a development model adapted to local ecosystem services limitations, placing Land and Water in the centre of the territory, anywhere in the world; Garapen Iraunkorrerako 2030 Agendaren hiru dimentsioei (ekonomikoa, soziala eta ingurumenarena) lurraldearena gehitu behar zaie, ekintza-planak gauzatzeko ezinbesteko ingurune fisikoa baita. Hortik dator hidrologiatik ari garen ikertzaileok iraunkortasunari egin diezaiokegun ekarpena: ura eta lurra uztartuta lurralde dinamikoak erresiliente egiteko bidean ezagutza sortzea, erabakietan eragiteko. Iraunkortasuna zutabe hartuta, uraren kudeaketan ohikoa den ibai-ikuspegia aldatu eta arro-ikuspegia ezarri beharra dugu, eta ibai-arroa (ura + lurraldea) lurralde-antolamenduaren oinarrizko unitate biofisiko bihurtu. Hala, klima-aldaketaren aurrean ezartzen diren arintze- eta egokitze-politiken bateragune bihurtzen da ibai-arroa, bi estrategia horien arteko sinergiak eta helburu-gatazkak identifikatzea errazten duen heinean. Izan ere, klima-aldaketarekin lotutako mundu mailako arintze-politiken oinarriak karbonoa bahitzea eta horri lotuta lurraldea basotzea dira neurri handi batean, basotzeak klima-aldaketara egokitzeko ekar ditzakeen albo-kalteak kontuan izan gabe. Lurraldearen funtzio hidrologikoek eragina dute uraren kantitatean, kalitatean, kokapenean eta denboran, zeren eta ura metatzen, mugitzen etaeraldatzen baitute. Beraz, lurraldeak uraren erregulatzaile gisa duen funtzioa onartuz gero, baliabide hidrologikoen kudeaketa ulertzeko modua aldatuko litzateke, baita egokitzera bidean lurraldearen kudeaketan zerbitzu hidrologikoak barneratzea erraztuko ere. Horretarako, beharrezkoa da tokiko eskalari lotutako ezagutzen eta helburuen arteko gatazkak eta sinergiak zein diren jakitea. Alde horretatik, bizi dugun ziurgabetasun-aroan, auzi horiek argitzera bideratu behar genituzke ikerketa-bide nagusiak, haiek egoki kudeatzeko eta ezagutzak informatutako erabakiak hartzeko, ohiko inertziak gaindituta, kudeaketa-paradigma aldatuta. Hortaz, lurralde-dinamikak birbideratzeko borondate soziopolitikoa behar da, eta naturak lekuan-lekuan eskaintzen dituen zerbitzu ekosistemikoen mugetara egokituriko garapen-eredu bat barneratu, lurra eta ura lurraldearen ardatzean jarrita, munduko edozein herrialdetan.